Zaterdagavond 1 december 2007 kreeg ik een telefoontje van de medewerkers van Delta Airlines van de luchthaven van Zaventem. Er was een vlucht uit Afrika geland met aan boord een Amerikaanse dame die lang in Afrika gewerkt had maar nu terug in Amerika zou gaan wonen. Ze wou absoluut haar 2 Afrikaanse honden meenemen naar Amerika.
Eén van die honden was hoog zwanger maar mocht toch op het vliegtuig in Afrika en natuurlijk was de hond bevallen van 6 gezonde puppies in het vliegtuig.
Het vliegtuig maakte een voorziene tussenlanding in Brussel maar de puppies mochten niet mee naar Amerika. Enkel volledig gevaccineerde puppies mogen Amerika binnen en een pup van 1 dag oud heeft nog wel de bescherming van de mama maar kan je niet vaccineren.
Mevrouw zei koudweg dat ze de pups maar moesten euthanaseren, dat ze enkel met haar 2 volwassen honden zou verder reizen.
Ondertussen had het personeel van Delta Airlines zich al ontfermd over deze schatjes. Ze konden het niet over hun hart krijgen om de pups te laten euthanaseren en dus gingen ze op zoek naar een oplossing. Zo kwamen ze bij mij terecht (ik woonde toen in Machelen). Ze vroegen of ik voor de pups kon zorgen.
Wat denk je? Impulsief zei ik "Natuurlijk!".
En zo kwam het dat op zondagochtend die Amerikaanse dame samen met een werknemer van Delta Airlines aan mijn deur stond. Ze wou de mama tonen zodat ik wist hoe de puppies er zouden uitzien. De pups werden in mijn living gedropt, de mama kreeg niet de kans om afscheid te nemen en weg was de dame.
De eerste 3 à 4 weken drinken de puppies bij de mama. Ze kunnen niet zelfstandig pipi of kaka doen. De mama likt de buikjes zodat de stoelgang op gang komt. Verder moeten de pups warm gehouden worden omdat ze nog niet zelf hun temperatuur kunnen regelen.
Ik ging aan de slag: mijn living reorganiseren en een werpkist plaatsen, 6 flesjes geven met puppyvoeding, buikjes masseren en terug warm leggen. Tegen het moment dat de laatste pup klaar was kon ik al terug beginnen aan de eerste.
Ik begreep al heel snel dat ik dit niet op mijn eentje zou kunnen doen. Gelukkig gaf ik toen les aan de Tuinbouwschool van Vilvoorde. Ik stuurde een sms naar mijn leerlingen van het 6de en 7de jaar Dierenzorg. Ik legde de situatie uit en vroeg om hulp.
Mijn fantastische leerlingen waren onmiddellijk enthousiast om te komen helpen. Onderling hadden ze al een beurtenrol uitgedokterd voor de komende 7 weken. Deze geweldige studenten hebben 7 weken lang geholpen bij de verzorging van de puppies, 24/7. Ze werden zelfs vrijgesteld om de lessen te volgen omdat deze verzorging kaderde in het pedagogisch project van hun opleiding.
Mijn zonen, toen tieners, hadden er ook geen bezwaar tegen dat er constant meisjes in de living zaten.
Het waren 7 drukke weken maar ook heel mooie weken. We hebben als een team het leven van 7 Afrikaanse pups gered. We hebben leren samenwerken en we ontdekten op welke manier we pups in leven konden houden. Als de pups sliepen was er tijd voor boeiende en vertrouwelijke gesprekken. Die 7 weken hebben een ongelooflijke band geschept tussen leerkracht en leerlingen.
Dan kwam de tijd om de pups te laten adopteren. Samen met een collega dierenarts hadden we enkele voorwaarden aan de mogelijke adoptanten gesteld:
- het mocht niet hun eerste hond zijn
- er moest nog een hond in huis zijn aangezien de pups essentiële lessen van hun moeder hadden gemist
Maar waar vind je adoptanten zo kort voor kerstmis?
Ik stuurde een mail naar VTW die in Vilvoorde gevestigd zijn en ik maakte er een mooi kerstverhaal van. Binnen het half uur kreeg ik een telefoontje van de redactie met de vraag of ze mochten komen filmen. Nog geen uur later stond er een mastodont van een wagen voor de deur met antennes, camera's. Mijn leerlingen in paniek omdat ze de tijd niet hadden gekregen om hun haar goed te leggen en zich te schminken.
Het interview werd 's avonds uitgezonden in het nieuws met vermelding van mijn e-mailadres. De ochtend nadien hadden we al 70 aanvragen en de mails bleven binnenstromen.
Samen met 2 dierenartsen hebben we elke mail doorgenomen en een 20-tal mensen uitgenodigd voor een eerste kennismaking. Binnen de 2 dagen had elke pup een nieuw thuis en 1 pup ging mee met 1 van mijn leerlingen.
Natuurlijk kreeg het verhaal nog een staartje.....
Eén van de adoptanten ging naar de dierenarts zoals we gevraagd hadden. Mijn collega dierenarts had alle nodige vaccinaties en ontwormingen gegeven maar we vonden het belangrijk dat de honden goed opgevolgd werden.
De dierenarts van één van de adoptanten heeft klacht ingediend tegen mijn collega-dierenarts omdat ze de nationale gezondheid in gevaar gebracht had!! Ze had de pups van 1 dag oud onmiddellijk moeten euthanaseren.
Er is een lange procedure gevolgd, mijn collega heeft zich moeten verdedigen voor een college van dierenartsen. Gelukkig had ze een advocaat in de arm genomen.
Mijn collega-dierenarts werd vrijgesproken omdat niemand kon bewijzen waar en wanneer de pups geboren zijn. De pups konden geboren zijn boven Afrikaans grondgebied maar evengoed boven Belgisch grondgebied. Als ze geboren werden boven Belgisch grondgebied was er geen enkel probleem. Anders was ze haar vergunning van dierenarts kwijt gespeeld.
Eind goed al goed! We hebben 6 puppies gered. Vorige week zag ik een bericht verschijnen op Facebook van 1 van mijn leerlingen dat haar hond, Fay, op 1 december haar 16de verjaardag gevierd heeft.
Ik ben heel blij dat ik deze 6 puppies gered heb en voor mijn leerlingen was het een onvergetelijke ervaring. Ze waren gedurende maanden de helden van de school.
