Dit is het eerste, persoonlijke verhaal in de reeks "Ontdek de magie van honden". Elke week ontvang je nu een hondenverhaal in je mailbox, het échte verhaal van mijn klanten en hun beste vriend.
Op een grijze maandag in november, in het jaar 2021, rinkelde mijn telefoon. Aan de andere kant van de lijn klonk een zachte stem, bezorgd om haar hond die niet meer wilde wandelen.
Op een heldere dinsdagochtend om 11 uur stapte ik binnen bij haar thuis. In een hoekje van de kamer zag ik een kleine, ros poedel bibberen in zijn bench. Het was alsof hij de wereld nog niet helemaal begreep.
Mevrouw vertelde me haar verhaal. Ze had op een zondagochtend het idee gekregen om een hond te nemen. Diezelfde zondagmiddag was ze naar een broodfokker in de buurt gegaan en had ze de poedel uitgekozen. Hij was de laatste van het nest en al 8 maanden oud.
Thuis aangekomen, besloot ze de poedel meteen te scheren, want hij zag er niet bepaald knap uit en rook naar 8 maanden in een donkere schuur met andere honden. Het was misschien niet de beste keuze voor een niet-gesocialiseerde hond op zijn eerste dag in een nieuwe wereld.
De poedel, die Toby heette, wilde niet uit zijn bench komen en trilde voortdurend. Hij durfde zijn behoefte niet op het terras te doen, en mevrouw kon hem niet meenemen voor een wandeling langs de drukke steenweg.
Toen zei ze iets dat me diep raakte: "Dus... ofwel neem jij dat beest nu direct mee ofwel laat ik hem doodspuiten, want ik heb er niks aan."
Een kwartier later stond ik thuis met een extra hond én bench.
Toby kende zijn naam nog niet, maar we hielden het bij Toby. Hij was uitermate bang, want hij begreep niets van deze nieuwe wereld. Acht lange maanden had hij in een donkere schuur gezeten, af en toe mensen gezien die eten brachten en de plek schoonmaakten. Eén iemand was ooit vriendelijk tegen hem geweest, maar verder kende hij niets van onze wereld.
Toby's bench kreeg een rustig plekje in de woonkamer, met een zacht deken en het deurtje altijd open. Naast zijn bench stonden zijn eten en drinken.
Toby keek verbaasd naar de wereld om hem heen: twee mensen, zes andere honden die rustig rondliepen, en iedereen liet hem met rust. We gaven hem de tijd om te observeren, te leren en te ontstressen.
Ik nam Toby meerdere keren per dag mee naar buiten, samen met de andere honden. In het begin begreep hij niet waarom, want buiten was er nog meer lawaai en vreemde geuren. Maar langzaam begon hij de andere honden te observeren en begreep hij dat hij buiten zijn behoefte moest doen.
Na twee weken durfde hij af en toe uit zijn bench te komen en begon hij de wereld te verkennen. Maar als mijn zoon Steven binnenkwam, dook Toby snel terug in zijn bench. Voor hem waren mannen altijd geassocieerd met onaangename dingen.
Dit is een uitdaging die veel honden delen: angst voor mannen, mannen met baarden, mensen met petten of zonnebrillen, en kinderen. Het is belangrijk om hen op een zachte en positieve manier aan deze nieuwe ervaringen te laten wennen.
Het was niet de eerste keer dat ik een getraumatiseerde hond moest helpen heropvoeden. De eerste maand liet ik Toby gewoon wennen aan het leven als hond in onze wereld. Hij observeerde mijn stabiele honden en begon langzaam contact te zoeken met hen.
Met geduld en liefde begon Toby zich ook veilig te voelen bij mij. Het was een proces van bijna anderhalf jaar, waarin hij veel leerde van mijn eigen honden. Hij leerde hoe hij de overweldigende prikkels kon neutraliseren.
Na verloop van tijd nam ik Toby mee naar klanten, waar hij kon kennismaken met andere mensen en honden. Hij mocht contact zoeken, maar het hoefde niet.
Vandaag de dag gaat Toby graag mee wandelen. Hij blijft wel dicht bij mij, want de buitenwereld is soms nog een beetje eng, maar bij mama voelt hij zich veilig.
Voor mij hoeft Toby geen held te zijn, dat ben ik ook niet. Maar ik ben ongelooflijk trots dat hij zijn angsten heeft overwonnen en op een positieve en speelse manier in deze wereld staat.
Hoe heb ik Toby geholpen? Ik gaf hem de tijd om aan de wereld buiten de schuur te wennen, liet hem observeren en zijn eigen tempo volgen. Ik drong mezelf niet op. In de eerste weken zocht ik geen contact met hem, maar ik was altijd vriendelijk en wachtte geduldig tot hij contact zocht met mij.
Ik leerde hem slechts twee woorden: Toby en Flink. Telkens als hij een nieuwe stap zette, prees ik hem uitbundig, want voor hem waren dat grote prestaties.
Toby leerde ook het woordje 'Zoek'. Ik gooide een snoepje weg, zei "Zoek" en hij ging het halen. Steeds verder gooide ik het snoepje, zodat hij meer afstand moest nemen van mij. En als dat goed ging, verstopte ik het snoepje onder een dekentje. Weer een nieuwe uitdaging...
Dit is het begin van Toby's reis, een reis van herstel, vertrouwen en liefde. En dit is het begin van onze reeks verhalen over honden die de moed vinden om hun angsten te overwinnen, en over de bijzondere relatie tussen mens en hond.
Bekijk dit verhaal op Youtube Kwispelcoachof beluister het op SPotify/Kwispelpodcasts
